Sunil Edirisinghe - සුනිල් එදිරිසිංහ

පිණිබර යාමේ සැවුලන් හඬලනවා අම්මා වටකර ලිප ගිනි මැලවෙනවා කොළඹ රේල්ලුව රජ ගමනක එනවා නැගිටින් පුතුනේ බිම්මල් හිනැහෙනවා....// පුතුනේ අකුරට යන්න පමාවී ගුරු සිත රිදිලා වේවැල් හඩවාවී ගඟේ ඇලේ පැන...

පින්නේ රැයේ කඩ අගුවක නිදනවද ලොරියක ගෝනි මත්තේ නිදි කිරනවද කරවල වාඩියක සිරවී තැවෙනවද මල්ලියෙ කොහේ කොතැනක නුඹ සිටිනවද අම්මා විඳ දරාගෙන හැම දුක් ගැහැට නැති බැරි වුණත් දුක දුන්නේ නැහැ නුඹට බැරි...

චන්ද්‍ර මණඩලේ සැතපුණ පුංචි සාවියේ මන්ද කියාපන් නොකියා හැංගිලා ගියේ පාන නිවුණ සේ පාළුයි ලැයිම් කාමරේ මන්ද නුඹ ගියේ කියපන් පුංචි සාවියේ ලාභ රත්තරං දිලිසෙන පාළු වීදියේ ගෑණු ළමයි පියාඹලා ඉස්සරත්...

පුර පෝය හඳ විතරක් එවා නුඹ නෑවිදින් හිටියට ගමේ අමනාපයක් නෑ දරුවනේ යහතින්ද නුඹලා සෙයිලමේ සතපා උකුළේ උණුහුමේ අම්මා මිහිරියට ගැයූ මමයි පුතේ ඒ කවියා නැළැවිලි ගී ලියූ දුක්බර කවි කොයි තරම්ද මේ...

රෑ වැඩ මුරය අවසන් වන කණිසමට නුඹෙ මුව පෙනෙයි පරවුණු කුසුමක් ලෙසට අරුණළු කැරලි වැටෙනා සඳ අළුයමට නුඹේ ලොවට රෑ වෙයි පෙර කල පවට තුන් තිස් පැයේ දෑඟිලි නිදි වරන්නේ නිල් එළියටයි පෙති ගෝමර...

රජ පෙරහැර මැද ඇතා නටනවා දා කරඞුව ඇලවෙනවා දෙදහස් වසරක් රැකගත් කරඞුව දෙවියනි හද කකියනවා අපට සෙනේ ඇති බෝසත් ගිජිඳෙකු කවදද දෙදණ නමන්නේ විලංගුලා ලා ඇතු බැඳ දමලා සැනසුම් සුසුම් හෙලන්නේ කොඩි කුඩ...

ආ..ආ...ආ... රන් මලක් ලෙස දෙව් බඹුන් දෝතින් පිදූ මේ පින්බිමේ පස් පිඩක් ගිලිහී නොයන්නට රන් වැටක් ඇත සිව්කොනේ නෙත් පුරා එක හීනයේ මුළු ලෝකයා නිදනා රැයේ දේශයේ මුර දේවතා එළි රෑ පුරා දැල් වී...

රන් මිණි සරුව පිත්තල අබරණ ඇඟට දැම්මම නුඹ පෙනෙයි රජකුමරියක ලෙස නුඹ රැඟුවත් නලඟන සේ මා දුටුවත් සුරඟන සේ වෙන්නේ කොහොම රැජිණක් නුඹ ඇන්දට රජ කුමාරියට // වැටූ දිගැස් සර ඇස් බැන්දුම් සේනා රටේ පතල...

රන් සමනලයෝ පුංචි කැකුලියෝ දේදුන්නේ නැඟිලා // මීදුම් සළුවේ, තුරු මල් උයනේ කොයි යන්නේ පියඹා රන් සමනලයෝ පුංචි කැකුලියෝ දේදුන්නේ නැඟිලා පෙම්බර ආල හිතේ ගී නොවෙදෝ ගැයුවේ මොළකැටි බාල වියේ ඒ හුරතල්...

රුදුරු තුරු වඳුලේ තියුණු කටු අතරේ දිලෙන සියුමැලියේ ඔබයි ජීවන සුවඳ දෙන්නේ රෝස කුසුම මගේ රෝස කුසුම මගේ මහදේ රන් සුඹුකේ ඔබ තබනා නිරන්තරේ රැක ගනිමි පුබුදුවලා සුවඳ විදිමින් ඉදිමි සැමදා දෑස...